Ερώτηση που λάβαμε στην ιστοσελίδα μας: 

Όταν μας λένε ότι ο Θεός μας είναι Θεός αγάπης και ότι δεν πρέπει να καταριώμαστε, ο ίδιος ο Χριστός νευρίασε και καταράστηκε την συκιά και αμέσως ξεράθηκε. Δεν της έδωσε ευκαιρία να ζήσει. Και επιπλέον η κατάρα είναι πολύ βαρύ αμάρτημα.  Γιατί ο Χριστός κάνει κάτι τέτοιο;

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Στη σχετική περικοπή (Ματθ. κα΄ 18-22 και Μαρκ. ια΄ 12-14, 19-23) δεν αναφέρεται ότι ο Κύριος νευρίασε. Αλλά κι αν θύμωσε, οπωσδήποτε δεν πρόκειται για τον εφάμαρτο θυμό. Ο Κύριος ως Θεάνθρωπος ήταν απολύτως αναμάρτητος. Ο θυμός είναι δύναμη της ψυχής την οποία μπορεί κανείς να ενεργοποιήσει χωρίς να αμαρτήσει· όταν δηλαδή θυμώνει χωρίς εμπάθεια και κακία εναντίον της αμαρτίας και του διαβόλου – έτσι τον χρησιμοποιούσε ο Κύριος (βλ. π.χ. Μάρκ. γ΄ 6), αλλά και οι άγιοι κατά το «ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε» (Ψαλμ. δ΄ 5).

Σχετικά με το θαύμα αυτό καθαυτό είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι είναι το μοναδικό θαύμα του Κυρίου στο οποίο δεν ευεργετεί αλλά τιμωρεί. (Είχε επιτρέψει επίσης οι δαίμονες να εισέλθουν στους χοίρους κατά τη θεραπεία του δαιμονιζομένου των Γεργεσηνών [Ματθ. η΄ 31-32], αλλ’ αυτό ήταν απλή παραχώρηση).

Κατά τους ερμηνευτές η συκιά συμβόλιζε στη συγκεκριμένη περίπτωση την ιουδαϊκή συναγωγή, αλλά και κάθε άνθρωπο που διακρίνεται από θρησκευτική υποκρισία – έχει φύλλα (εξωτερικές θρησκευτικές εκδηλώσεις) αλλά όχι καρπούς (αληθινή μετάνοια και αρετή). Με αυτή τη σημασία η Εκκλησία μάς υπενθυμίζει αυτό το θαύμα τη Μεγάλη Δευτέρα, ως ένα ξύπνημα από την τεμπελιά μας, την πνευματική μας αναισθησία, την ψευδαίσθηση ότι επιτελώντας κάποια τυπικά θρησκευτικά καθήκοντα είμαστε εντάξει απέναντι στον Θεό. Ένα μήνυμα αυστηρό αλλά σωτήριο, για το οποίο οφείλουμε να ευγνωμονούμε τον Θεό. Ένα μήνυμα που μας δόθηκε όχι με επιτίμηση ανθρώπου αλλά φυτού. Επομένως το θαύμα αυτό ήταν δείγμα πολλής αγάπης, φιλάνθρωπη προειδοποίηση για το τις ολέθριες συνέπειες της αμετανοησίας.

Όσο για το ότι ο Κύριος «δεν έδωσε» στη συκιά «ευκαιρία να ζήσει», θα λέγαμε ότι ως Δημιουργός των πάντων χρησιμοποιεί τα πάντα κατά το θέλημά Του, που είναι πάντοτε άγιο. Ουσιαστικά όμως κατέστησε τη συκιά όχι άχρηστη αλλά την πιο χρήσιμη στην ιστορία του κόσμου, διότι ενώ όλες οι άλλες συκιές χρησιμεύουν για τα σύκα και τη σκιά τους, αυτή χρησιμεύει για την αφύπνιση και σωτηρία αθάνατων ψυχών.

Από όλα τα παραπάνω – την παιδαγωγική σημασία του θαύματος και το ότι ο Κύριος δεν θύμωσε με τον εφάμαρτο θυμό – γίνεται κατανοητό ότι εδώ δεν πρόκειται για το βαρύ αμάρτημα της κατάρας. Όταν καταριέται ο Θεός, δεν καταριέται παραφερόμενος, αλλά επιτιμά τον αμετανόητο αμαρτωλό, αποσύρει από αυτόν τη χάρη Του, γεγονός για το οποίο είναι υπεύθυνος ο ίδιος ο αμαρτωλός και όχι ο Θεός. Άλλωστε το ποια ήταν τα αισθήματα του Κυρίου απέναντι στους άπιστους Ιουδαίους που σε λίγες ημέρες θα Τον σταύρωναν και οι οποίοι συμβολίζονται με τη συκιά, φαίνεται από το Λουκ.ιθ΄ 41-44 – έκλαψε γι’ αυτούς.