Ερώτηση που λάβαμε:

Προσωπικά ασχολούμαι κανονικά και θέλω να ρωτήσω αν είναι σωστό να ασχολούμαστε με το body building εκτός από τη γυμναστική αλλά για τη βελτίωση της εμφάνισης μας??

Η απάντηση της ιστοσελίδας μας:

Ξεκινώντας να αναπτύσσουμε το συγκεκριμένο θέμα οφείλουμε να διευκρινίσουμε κάτι. Τι εννοούμε με τον όρο body building ή σωματοδόμηση; Εννοούμε την άσκηση με βάρη ή χωρίς, με σκοπό όχι τη συμμετοχή σε κάποιο αγώνα αλλά τη διασφάλιση της σωματικής ευεξίας; Ή μήπως εννοούμε  το τηλεοπτικό πρότυπο κάποιου «φουσκωμένου»! Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για ένα διαφορετικό είδος άσκησης, στην δεύτερη  μάλλον δεν έχουμε να κάνουμε με ένα γυμνασμένο σώμα αλλά με κάτι παραμορφωμένο.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Από πλευράς φυσιολογίας της άσκησης φυσικά και δεν μπορεί να αποκλειστεί αυτό το είδος της άσκησης. Ένα πρόγραμμα ολοκληρωμένης εκγύμνασης πάντα περιλαμβάνει στοιχεία τόσο αερόβιας όσο και αναερόβιας γυμναστικής. Υπάρχει όμως και ένας αστερίσκος. Σε καμία περίπτωση δεν είναι μέρος της άσκησης η χρήση διαιτητικών και διατροφικών συμπληρωμάτων. Αυτά τα βοηθήματα δεν συνάδουν με την ευρωστία του σώματος και καταδεικνύουν ότι η γυμναστική παύει να είναι το μέσο και αρχίζει να γίνεται αυτοσκοπός.

Η ενασχόληση με την άσκηση και την υγεία μας (άλλωστε ο κύριος στόχος της άσκησης είναι η θωράκιση και προαγωγή της υγείας) είναι ανάγκη αλλά και καθήκον σύμφωνα και με τις πατερικές θεωρήσεις και ερμηνείες[1].

Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως ένας τρόπος άσκησης είναι και η τεχνική της σωματοδόμησης. Υπάρχει και ελλοχεύει όμως ο πειρασμός της επίδειξης και του ναρκισσισμού. Γιατί αν ο σκοπός της άσκησής μας είναι απλά η βελτίωση της εμφάνισής μας τότε μάλλον δεν κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν επιπλέον συνυπολογiστεί ο χρόνος και η ενέργεια που απαιτείται γίνεται αντιληπτό ότι απομακρυνόμαστε πολύ από την έννοια ότι η άσκηση είναι υποβοηθητική του πνευματικού μας αγώνα.

[1] Ο Άγιος Νεκτάριος, που συμβουλεύει: το σώμα που έχει ευεξία υπηρετεί την ψυχή ολοπρόθυμα και ακούραστα, η δε ψυχή όταν σωφρονεί και υγιαίνει, χειρίζεται και τις δυνάμεις του σώματος με σωφροσύνη. Προτείνει λοιπόν την «σύμμετρον σωματικήν γυμνασίαν ως αναγκαία άσκησιν», όχι μόνο λόγω του στενού συνδέσμου μεταξύ ψυχής & σώματος, αλλά και «διότι η μεν άκρα της ψυχής ανάπτυξις δια τους υπερβάλλοντας πόνους φθείρει το σώμα, η δε άκρα του σώματος  ανάπτυξις  δια την αδιάλειπτον άσκησιν φθείρει την ψυχήν» (δηλαδή όλα να γίνονται με μέτρο: ούτε ακραίες πνευματικές ασκήσεις ούτε υπερβολική ενασχόληση με την άσκηση του σώματος). Παράλληλα όμως εξηγεί και λέγει πως  η υπερβολική σωματική  άσκηση «διττώς την ψυχήν διαφθείρει» δηλ. η υπερβολική άσκηση καθιστά το σώμα ατίθασο και ανυπότακτο, θρασύ και απειθές προς τα προστάγματα της ψυχής.